Blanquette de Veau

Dalawang minuto na lang ang natitira mga

kaibigan…

Lalong umiinit ang labanan sa loob ng

studio. Mararamdaman ang magkahalong

pananabik, takot, at saya. Sabik ang bawat nanonood

sa kalalabasan ng higit dalawang oras na labanan sa

pagluluto.

…sino kaya ang tatanghaling “Pinoy Iron Chef?”

Habang patuloy sa walang katapusang pagsasalita ang

punong-abala, kalmado pa rin sa pagluluto si Iron Chef

Raphael Yoro. Mahigit tatlong minuto na ring luto ang

pinakuluan niyang karne ng bisiro. Umaalingasaw na ang

mabangong amoy ng mga sangkap nito. Nagpapatunay

lamang na palapit na ang tagumpay na kanyang

inaasam-asam.

“Blanquette de Veau” ang tawag sa resipeng kanyang

pambato sa labanang sinalihan. Veal Stew sa Ingles.

Masuwerte siya dahil karne ng bisiro ang pinaglalabanan

nila ng kanyang katunggaling chef. Karne ng bisiro

kasi ang espesyalidad ng kanyang pinamamahalaang

restawran kung saan siya ang punong tagapagluto.

Natutunan pa niyang lutuin ang resipeng ito sa

France noong siya ay nag-aaral pa ng culinary. Ngunit

sa pagkakataong ito, mas pinasarapan pa niya ang

pagkakaluto. May kaunting binago lang naman siya

sa proseso ng pagluluto at dinagdagan pa niya ng

ibang mga sangkap ang resipe. Sa ganitong paraan,

makakatikim ng kakaibang lasa ang mga hurado.

Maswerte rin siya dahil baguhan pa sa pagluluto

ang kanyang kalaban. Isa pa, apat na beses na niyang

pinanghahawakan ang tropeo ng pagiging Iron Chef

sa magkasunod na pagpapalabas ng show na ito. Kaya

kampante siya sa kanyang kinalalagyan. Ano pa kaya ang

makababalisa sa kanya?

Hindi rin maipagkakaila na marami na ang suportang

natanggap niya mula sa kanyang pamilya, mga kamaganak,

mga kaibigan, at mga ibig makipagkaibigan. “Ang

galing mo talaga Raphael,” ika nga ng ilan. “Talagang

wala nang makakatalo sa kagalingan mo sa pagluluto…

hari ka ngang tunay ng kusina.” Patuloy pa nilang

panghihibo. Sa kanya na ang gabing ito. Isa pang panalo

para sa karangalan.

Patapos na si Raphael. Inihanda na niya ang “sauce

blanche”. Habang unti-unting natutunaw ang butter sa

kasirola ay dahan-dahan nyang ibinuhos ang harina.

Inihalo na rin nya ang stock at hinalukay ang mixture. Sa

wakas, inihalo na ni Raphael ang krema, karne, patatas,

karots, at mushrooms. Natapos rin.

Tumunog ang hudyat ng pagtatapos ng labanan.

Inihanda na ni Raphael ang mga putahing niluto para

matikman na ng mga hurado. Gayundin ang ginawa ng

kanyang kalaban.

Para sa gabing ito…ang dalawang chefs sa ating

harapan ay naglalabang makagawa ng mga masarap

na putahe mula sa karne ng bisiro…sa aking kaliwa ay si

Iron Chef Raphael Yoro, sa kanan naman ay si Chef Kyle

Andrade.

Naghiyawan ang mga nanonood.

Ang desisyon…ang tatanghaling Iron chef sa gabing ito

ay si…

Itinaas ng punong-abala ang kanyang kamay at

itinungo pakanan.

Chef Kyle Andrade!

Nagdilim ang paligid ni Raphael. Hindi siya

makapaniwala sa kinalabasan. Limang taon na niyang

ginagawa ang resipe ng karne ng bisiro. Anong nangyari?

Isang oras na ang nagdaan. Hindi pa rin umalis si

Raphael sa studio. Nilapitan niya ang isa sa mga hurado.

Tinanggihan siyang bigyan ng paliwanag sa desisyon.

Sunod niyang nilapitan ang ikalawa at ikatlong hurado.

Pareho pa rin ang pakikitungo nila sa kanya. Para bang

“wala kaming dapat ipaliwanag dahil ang desisyon ay

naanunsyo na.”

Subalit mapilit pa rin si Raphael.

“Mr. Direktor, anong nagyari kanina…nagbibiro ba

kayo?”

“Sandali lang po, wala akong oras na magpaliwanag sa

inyo…may set pa kaming ihahanda para sa susunod na

show.” Hindi makatingin ang direktor sa kanya.

“Kailangan ko ng paliwanag ngayon din o idedemanda

ko ang show nyo!” Tumaas ang boses ni Raphael dala

ng magkahalong pagkadismaya at galit sa pagkatalong

nangyari.

Napatigil ang direktor sa kanyang sinabi. Tumayo ito

ng diretso at tinitigan si Raphael.

“Mr. Yoro, alam kong masakit ang matalo. Pero, sana

pakatandaan po ninyo na hindi sa lahat ng pagkakataon

ay masasarapan ang lahat ng tao sa luto niyo.” Umalis

ang direktor at ipinagpatuloy ang paghahanda.

Naiwan si Raphael na nakatunganga sa harapan ng

kanyang maruming kagamitan sa pagluluto.

Note: This is an original story by Red Phantom.

 

Real Life Dragon Balls

I have always admired the concept behind the anime series, the famous Dragon Balls. The story circulates on gathering all seven dragon balls in order to summon a wish-granting dragon. As the story progresses, you will see that it is also about saving humankind from villains whose only intention is to destroy planet Earth. Son Goku, the hero in the story, is a super powerful being who came from an extra-terrestrial race. Despite being an alien to the planet, Son Goku devoted willingly all his super powers in saving Earth.

Back then, when I was a kid I only watched the series because I got entertained. You see, what’s not real gives little children their amazement. Harking back on how thrilled I was seeing Son Goku beating up all those bad guys, I decided to watch some of the episodes again. In the middle of the fighting scenes, my thoughts wandered. If Son Goku comes out from that big box, what would he possibly tell me?

“If I am a real being, your world would have been the luckiest planet in the galaxy. The thing is, I am not.” All I could see now in the screen is Goku looking straight through my eyes and his moving lips.

“See these green places behind me and these big fishes I caught in the river. You can have all of these now if you have powers like mine. Well, that would never happen. You don’t even have the courage to speak out.” I wanted to end this foolishness but I guess I could stand to hear some more.

“This fictional planet is my home. This is where I belong. This is where my loved ones reside. This is where my story began.”

“That very ground where you are placing your soles atop is where your individual stories began, too. You smiled, found friends, got betrayed, cried, got furious, and reconciled. It is also the same place where you got rejected, became loners, found someone to hold on to, and eventually loved. You just don’t realize those.”

“You are unaware of the importance of your planet. Or, you just don’t want to. Well, I bet even if you already are aware of it, you would still act as if you don’t know. Wouldn’t that be a compliment from me?”

“You fear the fact that you’re the ones responsible for your planet’s illness. So instead of making a move, you just let things be what they are – most of the time you let only the advocates do their thing while you are there, praising their efforts. Instead of doing something, you would not even bother to act. All you care about is that you won’t be living in your planet after fifty years anyway.”

“You know what? I’m beginning to suspect you are billions of little villains like Piccolo Daimao, Frieza, and Cell. All of you want to conquer Earth for your own convenience. You want to satisfy your unbearable desires.”

At the back of my head, I’m suffering a teeny bitty bout of conscience and feeling a lot of guilt. His words are beginning to haunt me.

“Don’t ever think that because your planet is living for eons already, it will surpass its poor condition now. Come think of it, you don’t have the dragon balls. No matter how many times you look for them, you won’t find one. You can’t summon a wish-granting dragon. Only my world has it. Yours doesn’t.”

“I am afraid that one day I might see your planet drab, filled with nothing but remains. Of course, I would only be watching it get destroyed, contrary to mine, wherein you watch me save my beloved planet. If you have done some shares, maybe you could have lessened your planet’s illness or probably healed it to some points. That would be a help, you know.”

Before he could continue, I shut the television and rush out of the room to find some air to breathe.

I wonder. If only I could find real dragon balls, maybe the Earth would be greener for billions of years more, but that would be a very lame idea. My fantasies would not allow me to find one because none of them is real, including that spiky, golden-haired anime character. What is real is the world we walk in now.